فراموش نکن اون پلایی که ساختیم هنوز تو سرمه واسم اون کلاهی که بافتی بگو یادته بهم اون قولایی که دادی؟ رویِ میز یه فاین تاچه، یه لیوانِ باکاردی بهم گفت میره چشام اشکاش ریخت بدون رفتنت واسم درد داشت هیس کسی چه میدونست سکانسِ فرداش چیست چرا هیشکی شبیه حرفاش نیست؟
اوایل میگفت که من لاشیم و هیز گفت زشتم تا این که ماشینمو دید کوکائینا رو رو میز پاشیدم و ریز آخریام میگفت آشیل همو بیست هیچوقت نمیری تو از یادم چه توقعایی دارن از آدم یکی که یه روزی همه زندگیت بود و فراموش کنی بعدِ از دست دادن تتوِ اسمت رو دستم به یادت همیشه هستم الانم بدجوری مستم پیک به پیک میخوره دلِ شکستم تو زرد در اومد این بازی نه مستم و رو قرصِ اکستازیم نه اهلِ قضاوتم نه که قاضیم
